تاب چهل

بیا که بریم به مزار

اخی اخی خمارم دلبر افغانم

از خواب شیرین بیدارم کردی

از فراقت هر لحظه زار گریم

اگر با گل نشینم گل ز من غمناک میگردد

الله گل دانه دانه

آئین تو نازم

باد و باران

بعد از تو مرگ است ای پری رو

به عشق تو کردم تباه زنده گانی

بیا در گوشه یی بام

پیچیده کفن در سینه ی چاکم

پیمانه بده که خمارم

تا شدم از تو جدا گل به برم میسوزد

جامه نارنجی

حالم خراب تا کی

خبرم رسیده امشب

خدا جان دلم تنگ است

دل دردمند مرا بی نبود دوا

دلم ترقیدن گرفت

دیدم نو نهال ره

سربانم سر زانویت

سیل و تماشای خویشتن

شب تا سحر بنالم

شبی رفتم به بالین یار آهسته آهسته

عاشق نگشته یی که

عزیز بشین به کنارم

فریاد کنم نمی رسد آوازم

قطغنی مست

گل و گلدان من

لب دریا خانه سازم

لیلا به بام است

ماه و پروینم کجایی

مردم در انتظارش

من رازی و تو رازی

نازیدن آن گل بدن

ناله و فریاد میکنم

نجیبه دختر سوداگر آمد

یار دیگر داری مارا چی میکنی

یار سبزینه یی من