Op Contra, brengt Vampire Weekend Auto-Tune, gitaren, Mexicaanse drankjes, Jamaicaanse riffs en Upper West Side strijkers bij elkaar. Op “Horchata” horen we een four-on-the-floor discobeat, een duimpiano, een rubberige synth bas, en massaal ingezette harmony zang. Kortom, bijna alles behalve het montere gitaarwerk wat ook op hun debuutalbum te horen was. Op “Diplomat’s Son” worden er samples van M.I.A. en Toots & the Maytals aan nostalgische kamerpop toegevoegd, precies wat je zou verwachten aan te treffen op een jonge wereldreizigers iPod. Maar Vampire Weekend vertelt ook verhalen zoals “Holiday”, een anti-Irak oorlogsprotest tegen de achtergrond van scheurende gitaren, en de vrolijkheid steekt de kop op in “White Sky”, waarin een melodie gespeeld wordt die zo moeilijk te onderdrukken is dat Paul Simon hem misschien wel zou willen lenen.
© Heather Phares /TiVo