احمد ولی، آلبوم ۶

پیمانه بده که خمار هستم

پیوسته دلم دَم از رضای تو زند

تا ترا دیدم یار جامه دریدم

تا خیالش به سرم می‌گذرد

تا که دیدم ترا روزم سیاه شد

تا که عاشق شدم روزم سیاه شد؛ کنسرت

تا که عاشق شدم روزم سیاه شد

ترا دل دادم ای دلبر شبت خوش

ترانه ساز تو ام من، ترانه می‌سازم

ترز نگهت ترانۀ دل، رخسار تو آشیانۀ دل

تصویر تو می‌رقصد در خلوت شب‌هایم

تمام عمر به گِرد سر تو می‌گردم

تو جان منی دگر چه خواهی

تو خورشیدی و من سیارۀ تو

تو را دارد جهان دارد دل من

تو گر به من یار شوی به کس نمیگم

تو ماه درخشانی یا غنچۀ خندانی

تو میروی و غمت در آشیانه می‌ماند

تویی که غیر دلم هیچ‌ جا مقام تو نیست

تیره بختی را ببین دور از تو جانانم هنوز

جامه نارنجی رخساره نارنجی

جان هیچ نفس هیچ، جسد هیچ بقا هیچ

جان و جهانم روح و روانم

جانانه‌ گکم قدت به گُل میمانه؛ کنسرت

جانانه گکم قدت به گُل می‌مانه

جای تو هرگه در دل، هجر تو یکدم مشکل

جهان در سُرمه خوابید از خیال چشم فتانت

جهان در سُرمه خوابید؛ کنسرت

چتری چتری گُل هستی دختر کابُل هستی

چرا امشب به گوشم شور دل بسیار می‌آید