Dit is het tweede uitstapje van de groep, en net als alles wat Øye aanraakt, is het nooit minder dan plezierig, poppy en immer beleefd. Zijn in Berlijn gebaseerde bandgenoten weten zo goed als maar kan een handige, lichte funkpas in de nummers te houden (denk aan Maroon 5, of Phoenix in hun meer rechttoe-rechtaanmomenten). Het nieuwe officiële bandlid Daniel Nentwig, voegt vooral ook een aantal smaakvolle stukken elektrische piano toe; zijn aanwezigheid op elk nummer (in plaats van op slechts twee) helpt om dit tot een voller klinkende affaire te maken dan het debuutalbum, en maak het ook enigszins beweeglijker. Øyes croon is als altijd verguld, terwijl hij bij zijn oprecht overwogen overpeinzingen ten aanzien van gedoemde relaties langs glijdt. Maar, sound is één ding, geest een tweede, en dit album voelt, over het geheel, meer vermoeid dan geïnspireerd.
© K. Ross Hoffman /TiVo
*Affichez les mêmes albums mais avec des versions ou des codes-barres différents.